Neyse öyle sohbet muhabbet tanışıldı, hoş beş edildi, Zilli yine çok konuştu (kendisine göre ortamı kurtardı), yemekler yenildi. Annem sürekli insanların tabağını ısrarla doldurdu.
Gittiler, durum kritiği yapıldı, dünürlerden hoşlanıldığı anlaşıldı.
Gerçekten deli gibi koşturuyorum bu işler için ve kimsenin teşekkür ettiği, bir yaptığımı takdir ettiği yok. Aile tanışması olacaktı, 10 aydır temizlenmeyen evi temizledim, canım çıktı gerçekten ve hala orada burda annemin dağınıklığını, temizlik niyetine yaptığı pisliği görüyorum, çıldırmak üzereyim. Düğün için ise sürekli bir gösteriş merakı. İyi ki bir üç kuruş para harcıyor, hepimizin gözüne sokuyor. Kendini suçlu hissedersin neredeyse evlendiğin için.
Evlenen kız kardeşim ayrı bir dert. Kendi istediği olmayınca, iyi o zaman yapmıyorum düğünmüğün diyor, çıkıyor işin işinden. Kendine göre haklı tarafları var, ama bu işler gerçekten bazen böyle, başkalarını memnun etmek için yapılıyor :((
Gerçekten çok yoruldum. Kendi düğünüm olsaydı bu kadar yıpranmazdım yemin ederim.
Şu saat itibarıyla en son geldiğimiz nokta şu:
Annem: hiçbir şeye karışmıyorum, düğün filan yapıyorum, ne haliniz varsa görün
Kardeşim: Annem arayıp gönlümü alsın.
Ben: koşarak uzaklaşıyorum.
Keşke erkek kardeşim gibi "Bana ne ben mi evleniyorum, naparsanız yapın" diyip herşeyin dışında kalmış olsaydım. Artık çok geç :((