Anaların erkek çocuk takıntısına anlam veremiyorum bir türlü. Aman oğlum, canım oğlum, aslan oğlum, fenalık geliyor içime.
Anamın erkek kardeşime tolerans sınırsızlığı tahammül sınırlarımı zorluyor. Sürekli her şeyine karışıyor, gömleğini yıkıyım, pantolununu ütüliyim, karnın acıktı mı. İçime fenalık geliyor. Benim odama hayatta girmiyor, onun odasından çıkmıyor. Eşyalarını karıştırıyor, bilgisayarındaki dosyaları değiştiriyor, masaüstünü temizliyor. Daha bir gün bile daha bana şunu ye, gömleğini ütüle, paran var mı demedi.
Oğlan her gün eve sabah akşam kız arkadaşını getiriyor, gıkı çıkmıyor. Dedim anama, ben de getirecem bundan sonra erkek arkadaşımı. Oh yiyişiyim içerlerde, hiç bi bok da diyeme! Dedim ne biçim adalet bu!
Oğlan da büyüdüm, adam oldum, karışma bana derdinde, ama gel de anama anlat bunu.
Ben de erkek çocuk istiyorum ama, işte buraya yazıyorum yemin billah el üstünde tutarsam! Daha bebekken yemek bile yedirmiycem, koycam önüne kendi yesin elleriyle diye. Çamaşırlarını yıkamayı, bulaşığını yıkamayı, odasını toplamayı öğreticem. Ne bu be!!! AAAAAAAAAAAA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder